Τότε μια παραδουλεύτρα που ήταν κοντά στον τάφο με
τον Ζήση, έσκυψε στο αυτί του και του είπε ψιθυριστά:
146
«Μα, βρε Ζήση, ανήκει και η γη του κοιμητηρίου στον
κύριο»;
Ο Ζήσης κόντρα στην καταθληπτική και δακρυρρέουσα
ατμόσφαιρα χαμογέλασε μόνο κουνώντας το κεφάλι του και
δεν είπε τίποτε…